ಸಾವಿನೆಡೆಗೊಮ್ಮೆ ಮುಖ ಮಾಡುವುದು ಹೇಡಿತನವಾ?

ಸಾವು.. ಸಾವು ಎಲ್ಲಾ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೂ ಪರಿಹಾರವಲ್ಲ ಅಂತಾರಲ್ಲ... ಸಾವು ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಪರಿಹಾರವಲ್ಲವಾ? ಈಸ ಬೇಕು ಇದ್ದು ಜಯಿಸಬೇಕು. ಸಾವು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರು ಎದುರುಗೊಳ್ಳಲೇಬೇಕಾದ ಅಂತಿಮ ಘಟ್ಟವಾಗಿರುವಾಗ, ಸಾವು ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಹೇಗೆ ಪರಿಹಾರವಲ್ಲ?
ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣವೂ ಹೋರಾಡಿ ಕೊನೆಗೆ ದಕ್ಕುವುದಾದರೂ ಏನು?
ನೆಮ್ಮದಿಯ ಜೀವನ?
ನಂತರ?
ಏನೂ ಇಲ್ಲ..
 ಹೋರಾಟವೇ ಜೀವನವಾ?
ಛೇ.... :(
ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಪರಿಹಾರವಾಗದಿರುವುದಕ್ಕೆ ‘ನಾನೇ’ ಕಾರಣನಾ?
‘ನನ್ನದೇ’ ಚಿಂತನೆಗಳು ಸಮಸ್ಯೆಯ ಮೂಲ ಹುಡುಕಲು ಹೊರಟರೆ ಬಹುಶಃ ಎಂದಿಗೂ ‘ನಾನು’ ಕಾರಣವಾಗುವುದೇ ಇಲ್ಲವೇನೋ...
ಆದರೂ ಹೋರಾಟದ ನಂತರದ ಗೆಲುವಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಆಸಕ್ತಿ ಇಲ್ಲದಿರುವಾಗ, ಇದ್ದು ಮಾಡುವುದಾದರೂ ಏನು? ನನ್ನ ನಂಬಿದವರ ಗತಿ? ಯಾರನ್ನು ಯಾರೂ ನಂಬಿರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಅನುಭವ ಅಪ್ಪನ ಅಗಲುವಿಕೆ ಕಲಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದೆಯಲ್ಲ,
ಸೋ ಯಾಕೊಮ್ಮೆ, ಸಾವಿನ ಸಂಗಾತಿಯನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಬಾರದು..
‘ನನ್ನಿಂದ’ ‘ನಾನು’ ಹೆಣೆದುಕೊಂಡಿರುವ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ನನ್ನ ಬಂಧನದೊಳಗೆ ಸಿಲುಕಿ ನಲುಗಿ ಮರುಟಿ ಹೋಗಬಹುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳು ನಿಚ್ಚಳವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿರುವಾಗ, ಆ ಪ್ರೀತಿಯ ಆಲಿಂಗನವನ್ನೇಕೆ ಬರಸೆಳೆದು ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಬಾರದು...?
ಏನೇ ಯಶಸ್ಸು, ಹೆಸರು, ಹಣ ಮಾಡಿದರೂ ಅಂತ್ಯವಾದ ದೇಹದ ಮೇಲಿನ ಮೋಹ ಮಣ್ಣಾಗುವವರೆಗೆ ಮಾತ್ರ ತಾನೇ..? ಆ ನಂತರವೇನಿದ್ದರೂ ಅದ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ ನೆನಪುಗಳ ಮೆರವಣಿಗೆ, ಮರು ನೆನೆಯುವಿಕೆಯ ಭ್ರಮಾತ್ಮಕದ ಅಗೋಚರದೊಳಗೆ ರಮಿಸುವ ಕ್ಷಣಿಕ ಸುಖಗಳು ಮಾತ್ರವಲ್ಲವೇ...?
ಸಾಧನೆ, name n fame ಗೂ ಮೀರಿದ ಅನುಭೂತಿಗಳ ಆಯಸ್ಸಾದರೂ ಎಷ್ಟು ವರ್ಷ?
ಲೌಕಿಕ ಸಂಭಂದಗಳ ಹೆಣೆದ ಬಲೆಯ ಗಟ್ಟಿತನ ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ?
ಇಷ್ಟೇನಾ ಜೀವನ?
ಸಾವಿನೆಡೆಗೆ ಮುಖ ಮಾಡುವ ಹೇಡಿ ‘ನಾನಾದೆನಾ?’
ಆದರೂ ಒಮ್ಮೆ ಸಾವು ನೀಡಬಹುದಾದ ಶಾಶ್ವತ ಸುಖದ ಸುಪ್ಪತ್ತಿಗೆಯಲ್ಲೊಮ್ಮೆ ಮಲಗಿ ಬಿಡಲೆ?
ಹಾಗಾದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಯ ಉತ್ತರ ನನಗೆ ಸಿಗುದೆಂತು..

“ಸಾವಿನೆಡೆಗೊಮ್ಮೆ ಮುಖ ಮಾಡುವುದು ಹೇಡಿತನವಾ?”

//ಮಂಸೋರೆ