Saturday, August 24, 2013

ಮೂರು ವರ್ಷಗಳು..

ಪಿತಾಜಿ.. ಮೂರು ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆಯಿತು.. ನೀವಿಲ್ಲದೆ ಹೇಗೆ ಕಾಲ ಓಡುತ್ತಿದೆ ಎಂದೇ ತಿಳಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ.. ಈ ಮೂರು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ, ನಿಮಗೆ ಮಾತು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರಲ್ಲಿ ಅಂತೂ ಒಂದನ್ನು ನೆರವೇರಿಸಿದೆ ಎಂದು ಖುಷಿ ಪಡಬೇಕಾ? ಅಥವ ಉಳಿದದ್ದನ್ನು ನೆರವೇರಿಸಲಾಗದಿದ್ದಕ್ಕೇ ನನ್ನ ಮೇಲೇ ನಾನೇ ಬೇಸರಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆ.. ಗೊತ್ತಾಗ್ತಿಲ್ಲ.. ಮನಸಿಗೆ ವೇದನೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಲೇ ಇದೆ.. ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ನಿರ್ಧಾರಗಳ ಮೇಲೆ ನನಗೆ ನಂಬಿಕೆ ಇಲ್ಲವಂತಾಗಿದೆ. ಹೋಗುತ್ತಿರುವ ದಾರಿ ಸರಿನಾ ತಪ್ಪಾ ಅಂತ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡೋ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಾನೆ ಕಳಕೊಂಡಿದೀನೇನೋ ಅಂತ ಅನಿಸ್ತಿದೆ.. ದಿನಗಳು ಕಳೆದಂತೆಲ್ಲ.. ನಾನು ದುರ್ಬಲನಾಗುತ್ತಿದ್ದೀನೇನೋ ಅಂತ ಅನಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ವರ್ಷದಿಂದ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳು ಪ್ರತಿಕೂಲವಾಗುತ್ತಿದೆಯೇ ಹೊರತು ಅನುಕೂಲಕರವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಬಹುಶಃ ನನ್ನ ನಿಲುವು, ಅನಿಸಿಕೆ, ಅನುಭವ, ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳಲ್ಲೇ ಏನೋ ತೊಂದರೆ ಇದೆಯೇನೋ ಅಂತ ಅನಿಸ್ತಿದೆ. ಇಂಥಾ ಟೈಮಲ್ಲಿ ನೀವಿರಬೇಕಿತ್ತು ಪಿತಾಜಿ.. ನಿಮ್ ಹತ್ರ ನನ್ ಎಲ್ಲಾ ನೋವು ಹೇಳ್ಕೋಬೇಕು ಅಂತ ಅನಿಸ್ತಿದೆ.. ನಿಮ್ಮನ್ನು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ತಬ್ಕೋಬೇಕು.. ನಿಮ್ಮ ಭುಜದ ಮೇಲೆ ತಲೆ ಒರಗಿಸಬೇಕು.. ನಿಮ್ಮ ಸಾಂತ್ವನದ ಮಾತುಗಳ ಕೊರತೆಯಿಂದಾಗಿ ನನ್ನ ಜೀವನದ ಗತಿಯೇ ಬದಲಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ... ಮಿಸ್ ಯು ಪಿತಾಜಿ..

//ಬಾಬು, ನಾನ್ನ

Thursday, January 24, 2013

ಸಾವಿನೆಡೆಗೊಮ್ಮೆ ಮುಖ ಮಾಡುವುದು ಹೇಡಿತನವಾ?

ಸಾವು.. ಸಾವು ಎಲ್ಲಾ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೂ ಪರಿಹಾರವಲ್ಲ ಅಂತಾರಲ್ಲ... ಸಾವು ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಪರಿಹಾರವಲ್ಲವಾ? ಈಸ ಬೇಕು ಇದ್ದು ಜಯಿಸಬೇಕು. ಸಾವು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರು ಎದುರುಗೊಳ್ಳಲೇಬೇಕಾದ ಅಂತಿಮ ಘಟ್ಟವಾಗಿರುವಾಗ, ಸಾವು ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಹೇಗೆ ಪರಿಹಾರವಲ್ಲ?
ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣವೂ ಹೋರಾಡಿ ಕೊನೆಗೆ ದಕ್ಕುವುದಾದರೂ ಏನು?
ನೆಮ್ಮದಿಯ ಜೀವನ?
ನಂತರ?
ಏನೂ ಇಲ್ಲ..
 ಹೋರಾಟವೇ ಜೀವನವಾ?
ಛೇ.... :(
ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಪರಿಹಾರವಾಗದಿರುವುದಕ್ಕೆ ‘ನಾನೇ’ ಕಾರಣನಾ?
‘ನನ್ನದೇ’ ಚಿಂತನೆಗಳು ಸಮಸ್ಯೆಯ ಮೂಲ ಹುಡುಕಲು ಹೊರಟರೆ ಬಹುಶಃ ಎಂದಿಗೂ ‘ನಾನು’ ಕಾರಣವಾಗುವುದೇ ಇಲ್ಲವೇನೋ...
ಆದರೂ ಹೋರಾಟದ ನಂತರದ ಗೆಲುವಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಆಸಕ್ತಿ ಇಲ್ಲದಿರುವಾಗ, ಇದ್ದು ಮಾಡುವುದಾದರೂ ಏನು? ನನ್ನ ನಂಬಿದವರ ಗತಿ? ಯಾರನ್ನು ಯಾರೂ ನಂಬಿರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಅನುಭವ ಅಪ್ಪನ ಅಗಲುವಿಕೆ ಕಲಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದೆಯಲ್ಲ,
ಸೋ ಯಾಕೊಮ್ಮೆ, ಸಾವಿನ ಸಂಗಾತಿಯನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಬಾರದು..
‘ನನ್ನಿಂದ’ ‘ನಾನು’ ಹೆಣೆದುಕೊಂಡಿರುವ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ನನ್ನ ಬಂಧನದೊಳಗೆ ಸಿಲುಕಿ ನಲುಗಿ ಮರುಟಿ ಹೋಗಬಹುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳು ನಿಚ್ಚಳವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿರುವಾಗ, ಆ ಪ್ರೀತಿಯ ಆಲಿಂಗನವನ್ನೇಕೆ ಬರಸೆಳೆದು ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಬಾರದು...?
ಏನೇ ಯಶಸ್ಸು, ಹೆಸರು, ಹಣ ಮಾಡಿದರೂ ಅಂತ್ಯವಾದ ದೇಹದ ಮೇಲಿನ ಮೋಹ ಮಣ್ಣಾಗುವವರೆಗೆ ಮಾತ್ರ ತಾನೇ..? ಆ ನಂತರವೇನಿದ್ದರೂ ಅದ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ ನೆನಪುಗಳ ಮೆರವಣಿಗೆ, ಮರು ನೆನೆಯುವಿಕೆಯ ಭ್ರಮಾತ್ಮಕದ ಅಗೋಚರದೊಳಗೆ ರಮಿಸುವ ಕ್ಷಣಿಕ ಸುಖಗಳು ಮಾತ್ರವಲ್ಲವೇ...?
ಸಾಧನೆ, name n fame ಗೂ ಮೀರಿದ ಅನುಭೂತಿಗಳ ಆಯಸ್ಸಾದರೂ ಎಷ್ಟು ವರ್ಷ?
ಲೌಕಿಕ ಸಂಭಂದಗಳ ಹೆಣೆದ ಬಲೆಯ ಗಟ್ಟಿತನ ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ?
ಇಷ್ಟೇನಾ ಜೀವನ?
ಸಾವಿನೆಡೆಗೆ ಮುಖ ಮಾಡುವ ಹೇಡಿ ‘ನಾನಾದೆನಾ?’
ಆದರೂ ಒಮ್ಮೆ ಸಾವು ನೀಡಬಹುದಾದ ಶಾಶ್ವತ ಸುಖದ ಸುಪ್ಪತ್ತಿಗೆಯಲ್ಲೊಮ್ಮೆ ಮಲಗಿ ಬಿಡಲೆ?
ಹಾಗಾದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಯ ಉತ್ತರ ನನಗೆ ಸಿಗುದೆಂತು..

“ಸಾವಿನೆಡೆಗೊಮ್ಮೆ ಮುಖ ಮಾಡುವುದು ಹೇಡಿತನವಾ?”

//ಮಂಸೋರೆ