ನೀವಿಲ್ಲದ ಈ ಒಂದು ವರ್ಷ

ಪಿತಾಜಿ.. ಈಗ ನಾನು ಬ್ಲಾಗ್ ಬರೆಯುತ್ತಿರುವ ಸ್ಥಳದಲ್ಲ್ಲಿ ಒಂದು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ಇದೇ ಸಮಯ ಅಂದರೆ ೧೨.೨೦ ನೀವು ನಿಶ್ಚಲವಾಗಿ ಮಲಗಿದ್ದಿರಿ.. ಭೌತಿಕವಾಗಿ ನೀವು ನಮ್ಮ ಜೊತೆಗಿದ್ದಿದ್ದು .. ಮುಂದೇನು ಎಂಬ ಬೃಹತ್ ಎನ್ನಬಹುದಾದ ಸಣ್ಣ ಪ್ರಶ್ನೆ ನನಗೆ ಬೃಹತ್ತಾಗಿ ಕಾಡಿದ್ದಂತ ಸಮಯವದು. ಇನ್ನು ನೀವಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ,, ಮುಂದಿನ ನನ್ನ ಜಾವಾಬ್ದಾರಿ ಏನು..? ಪ್ರಶ್ನೆ.... ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿಯಷ್ಟೇ ಉಳಿದಿತ್ತು.. ಎಲ್ಲರೂ ಬರುತ್ತಿದ್ದರು.. ಬಂದವರೊಂದಿಗೆ ಏನು ಮಾತಾಡೋದು.. ಮಾತಾಡಿದವರಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕರಿಗೆ ಕ್ರಿಯಾಕರ್ಮಗಳ ವಿದಿವಿಧಾನಗಳನ್ನು ಸಮರ್ಪಕವಾಗಿ ಪೂರೈಸಿದರೆ ಸಾಕೆಂಬ ಚಿಂತೆ. ಮನುಷ್ಯನ ದೇಹದ ಜೀವವೇ ಹೋದ ಮೇಲೆ ಇನ್ನೆಂತಹ ಕ್ರಿಯಾಕರ್ಮ ಭಾವ ನನ್ನಲ್ಲಿ. ನನಗೆ ನಿಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವ ಭಯವೂ ಇಲ್ಲ.. ನಾನೇಕೆ ತೋರಿಕೆಯ ಕ್ರಿಯಾಕರ್ಮಗಳನ್ನು ನಂಬಿಕೆ ಎಂಬ ಭಯದ ಆಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಮಾಡಬೇಕು.. ಅಂದು ನಿಮಗಾಗಿ ಸ್ಥಳ ಆಯ್ಕೆ ಮಾದುವುದಕ್ಕು ನಿಯಮ ನೀತಿ.. ದೊಡ್ಡವರ ತಲೆಗಿಂತ ಮೇಲೆ ನಿವು ಮಲಗಬಾರದಂತೆ.. ಅದು ಇದು.. ಅದಕ್ಕೆಂದೇ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಅವರ ದೊಡ್ಡವರಿಗಿಂತ ದೂರದಲ್ಲಿ ಇರಿಸಿದ್ದು.. ಈ ದೊಡ್ಡವರ ಸಹವಾಸ ಸಾಕು ಎಂದು.

ಅಂದು ಇಡೀ ದಿನ ಶೂನ್ಯತೆ.. ಇಂದು ನನ್ನಲ್ಲಿಲ್ಲ.. ಬಹುಶಃ ಕಳೆದ ಒಂದು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ನೀವಿಲ್ಲದೆ ಜೀವನ ಸಾಗಿಸಲು ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಅಂತ ಅನಿಸುತ್ತೆ. ಜೊತೆಗೆ ನನ್ನ ವಯಕ್ತಿಕ ವಿಚಾರವಂತಿಕೆ ಎಷ್ಟೇ ಇದ್ದರು ನನಗೆ ನೀವು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ನಿರ್ವಹಿಸಬೇಕೆಂಬ ಕಾರಣವೂ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ದಿನದಿಂದ ಆವರಿಸಿರುವ ಶೂನ್ಯತೆಯನ್ನು ತಕ್ಕಮಟ್ಟಿಗೆ ದೂರ ಇರಿಸಿರಬಹುದೆಂಬ ನಂಬಿಕೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ. ಆದರೆ ಈ ಒಂದು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಆ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ನಿರ್ವಹಿಸಲಾಗಲಿಲ್ಲ.

ಈ ಒಂದು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ನೀವಿಲ್ಲವೆಂಬ ಯೋಚನೆಯು ಯೋಚಿಸಿದಂತೆ ಬಿಡುವಾಗಿಸಿತ್ತು , ನನ್ನ ಕೆಲಸಗಳು. ಅದಕೆ ಕಾರಣ ನೀವು ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ನನ್ನದು.. ಆದರೆ ಪ್ರತಿ ಕೆಲಸದ ಆರಂಭ ಅಂತ್ಯ ನಿಮಗೆ ತಿಳಿಸುವ ಪರಿಪಾಠ ಕಳೆದೈದು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಬೆಳೆದುಬಂದದ್ದರಿಂದಾಗಿ.. ಪ್ರತಿಸಲವೂ ನಿಮ್ಮ ನೆನಪು ಕಾಡುತ್ತಲೆ ಇರುತ್ತದೆ...

ಅಂದು ನಿಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನ ಗುಣದ ಸಂಕೇತವಾಗಿ ಬೇವಿನ ಗಿಡ ನೆಡುವುದರ ಮೂಲಕ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಮತ್ತೆ ಜೀವಂತವಾಗಿಸಿಕೊಂಡೆ.. ಈ ಒಂದು ವರ್ಷ ಕಳೆದದ್ದರ ಸಂಕೇತವಾಗಿ ನಿಮ್ಮ ಮೆಚ್ಚಿನ ನೇರಳೆ ಗಿಡವನ್ನು ನೆಟ್ಟು ನಿಮ್ಮ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಈ ಗಿಡದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿದ್ದೇನೆ.. ಈ ನೆನಪುಗಳ ಗಿಡ ಮರವಾಗಿ ಸದಾ ನನ್ನ ಜೀವನಕೆ ನೆರಳಾಗುವುದು ಎಂದು ಆಶಿಸುತ್ತಾ, ನಿಮ್ಮ ಆಶೀರ್ವಾದದೊಂದಿಗೆ ಮುಂದೆ ನಾನು ಎದುರಿಸಲು ಹೊರಟಿರುವ ನನ್ನ ಕಲಿಕೆ, ಅನುಭವಗಳಿಗೆ ಸವಾಲೊಡ್ಡುವಂತಹ ಕಾರ್ಯ ಮುಂದುವರೆಸಲು ಹೊರಟಿದ್ದೇನೆ, ನೀವು ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಸದಾ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಇರುವಿರಿ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ ನಿಮ್ಮ ಮಗ..

ಮಂಜು-ಬಾಬು-ನಾನ್ನ

ಮಂಸೋರೆ.